Ostrvo Sveti Đorđe u Perastu (Boka Kotorska)

U neposrednoj blizini Gospe od Škrpjela, ostrva koje ljudi uzdignuše iz morskih dubina, leži Sveti Đorđe, ostrvo potpuno drugačije prirode i sudbine. Okruženo kamenim zidinama, i sakriveno od pogleda visokim krošnjama čempresa, ovo ostrvo kao da krije neku tajnu i ne dopušta radoznalim očima da poremete pomalo jezivi mir ovog ostrva.

Jedini trag ljudi na ostrvu predstavlja benediktinski manastir iz 12. vijeka, a najveći dio ostrva zauzima groblje u kojem su sahranjeni nebrojeni stanovnici Perasta i drugih gradova Boke. Pusto od ljudskog života i glasova živih, ovo ostrvo dobilo je u narodu sumorni naziv – ostrvo mrtvih.

Svoje ime je dobilo po Svetom Đorđu, zaštitniku grada Kotora, a u drevna vremena, nalazilo se mnogo bliže Risnu i obali. Kako je u 6. vijeku velika kataklizma zadesila ovaj kraj, i kada je dio obale, sa tadašnjim Risnom, zauvijek nestao u moru zbog zemljotresa, ostrvo je postalo još izdvojenije i usamljenije.

Čudnom igrom sudbine, na ovom ostrvu nikada nije bilo radosti i veselja, već se na njemu uglavnom tugovalo, plakalo i umiralo. Rijetki privremeni stanovnici bili su tu dok ne poginu ili odu, dodavši ostrvu još jedan jezivi epitet – grad mrtvih. Benediktinski sveštenici na njemu posadiše brojne čemprese, simbole smrti i nestajanja, koji iznikoše uprkos vjerovanju da na ostrvu ništa ne može rasti ni uspjevati, zbog malo zemlje i prokletstva.

Čak ga je i jedan papa prokleo svaničnim ukazom, zbog ubistva sveštenika na ostrvu, čime je ostrvo još više izbjegavano zbog straha od anateme.

Kada se slavni bokeški kapetan, Ivo Vizin vraćao sa puta oko svijeta, sveštenici benediktinci, pozdravljali su ga mahanjem bijelim čaršavima. Danas na ostrvu nema bijelih čaršava da pozdravljaju brodove koji uplovljavaju u Boku. Tu su samo crne krošnje čempresa i vječiti mir stanovnika ostrva mrtvih.